Touchdown

Lieve toekomstige Ik,

Ze zeggen wel eens dat de laatste loodjes het zwaarst wegen. Nou mijn laatste maand leek meer op het spelen van een American Footbal game. Met mijn prachtige voornemens klemvast tussen mijn armen waagde ik me over een veld van ontelbare yards. Ik begon nog aardig soepel met onnavolgbare schijnbewegingen langs de obstakels van het opruimen van 12 jaar woningzooi. In mijn gedachten had ik een zeer leeg huis met slechts een paar meubels. Maar de 88 vierkante meter heeft zich in de loop der jaren toch weten te vullen met handige opbergplekken waarin deze zunige Hollander toch van alles wist te verzamelen. De grote winteropruimactie (want tja, wat had ik buiten eigenlijk te zoeken) ging goed van start, maar ik kreeg er al snel de balen in toen de opruimactie ook nog op mijn werk moest gebeuren. Komo boerde goed deze maand!

Wist ik veel dat het opruimen een makkie was in vergelijking met wat er nog moest komen. Mijn ouders vertrouwden het al niet en gingen steeds nadrukkelijker hun hulp aanbieden tot aan dat ze gewoon de hele boel wilden overnemen. Dus naast het ontwijken van de steeds forser uitschietende footbalplayers van de andere kant, moest ik ook nog mijn eigen teamgenoten in de rails houden. Al helemaal toen de sterke jonge gasten van de ‘verhuisservice’ op de stoep stonden en mijn wedstrijdplan gelijk in twijfel werd getrokken: moeten al die spullen in dat kleine 2-bij-2 opslagkamertje? Mijn vader deed er nog een schepje bovenop en claimde direct dat IK dat zo had bedacht. Maar gelukkig bleek deze junior echt over ruimtelijk inzicht te beschikken, dus na het volstouwen van twee (klusjes)bussen puzzelden we al mijn meubels en dozen met gemak in dat toiletkamertje. Ha, ik was de 50-yard lijn al gepasseerd!

Alleen was mijn huissie toen nog niet helemaal leeg en moest ik ‘m eerst afkoelen met een feestje. Ik liep er een beetje als een zombie bij, want deze meid wordt ook een dagje ouder en het verhuizen ging me niet in de koude kleren zitten. Maar met alle leuke afscheidsborrels en bijbehorende (prachtige) kadootjes, moest ik toch nog een keer aan de slag om een totaal lege huis op te leveren. Ik nam het backpackersleven alvast maar aan door op een stretcher in mijn toch wel kaal aangeslagen flatje te bivakkeren. De tegenstander ging steeds moeilijker doen en een paar keer ontkwam ik maar net aan een snoekduik. Intussen waren mijn teamgenoten ook in formaat uitgedijt en moest ik alle zeilen bij zetten om ze niet persoonlijk te tackelen en ze ‘uit de weg te ruimen’. Want, och, wat had ik hun hulp eigenlijk hard nodig. Mijn moeder aan de schoonmaak, mijn vader stortte zich – met zijn 76 lentes - letterlijk op het zeil. En ik, tussen al het ruimen en slopen in, nog even oefenen voor mijn laatste concert (op mijn werk). Dat voelde pas echt als een einde, want daarna had ik definitief geen zin meer om nog een keer naar Leiden te gaan. Mijn afscheid van het LUMC was voltooid.

De mokerslag dreigde in het weekend te komen, nadat ik keurig mijn sleutels had ingeleverd. Want mijn ouders keken een beetje vreemd op toen ik – al bij hun ingetrokken – steeds weer gedag riep om naar allerlei uitjes te gaan. Allemaal erg gezellig, al vond ik het inleveren van mijn motor toch wel een beetje pijnlijk. Nu was ik werk-, huis- en motorloos en bovendien heel erg moe. Diep in treurnis klaarde ik desondanks mijn laatste klus: het inpakken. Tegen alle verwachtingen in had ik maandag eigenlijk de boel op orde. Alleen het inregelen van mijn nieuwe notebook hield me nog bezig. Maar dinsdagavond stonden de tassen gepakt en kon ik zowaar rustig met mijn teamgenootjes (pa, ma en zus) gezellig uit eten. De eindlijn was in zicht en ik kreeg bij het passeren van de douane op woensdag nog wat gecheer en aanmoedigingen van enkele uitzwaaiers op Schiphol. Een kleine twaalf uurtjes later was het eindelijk een feit: TOUCHDOWN.

A few hours later I was wondering what the hell I was doing here in Alaska: no friends, no family. Just me. No teammates to take me on their shoulders. Just me. No locker room to settle in after the game. Just me, somewhere on a strange field where I don’t no which game to play…..yet.