Tijdelijk (on)verstand

Lieve toekomstige Ik,

Na het met vlag en wimpel slagen voor de visumaanvraag, viel er vorige maand toch wel een enorme last van mijn schouders. Hoog tijd voor wat rust vond ik. En voila, direct heb ik me in mijn aloude gewoonte gestort van het leven in het NU. Ik moest immers ook nog een beetje aan mijn werk gaan denken, en natuurlijk de toneelcursus, mijn tenniscompetitie, feestdagen, vlieglesje bijwonen, weekeindjes weg met vrienden, zeer uitgebreid afscheid nemen van mijn werk, starten met de bandrepetities voor de uitvoering aan het einde van mei, lekker motorrijden in Luxemburg of spontaan een tot voor kort nog niet kennende Kim per motor begeleiden naar Zwolle (waar we overigens nooit aankwamen, zij hopelijk wel). Kortom, er bekruipt mij langzaam een enorme déjà vu van 14 jaar geleden en ik ga er nu met dezelfde luchtigheid mee om als toen.

Toch ben ik niet geheel ongelukkig met mijn vorderingen tot nu toe. Inmiddels ben ik “in het bezit” van een kofferset die popelend in Anchorage staat te wachten op mijn montagevaardigheden. Het had even wat voeten in de aarde - want wat weet ik nou eigenlijk van koffers? - maar ik heb er een goed gevoel bij. Daarna heb ik me gestort op het kopen van een fotocamera, heb ik ineens (tijdelijk) verstand van alle soorten verzekeringen, schrijf ik opzegbrieven alsof ik ervoor geboren ben en ben ik al aardig op weg om de ins en outs van een notebook op te slurpen. Ik kreeg er gelukkig wat meer tijd voor toen ik, zonder te beseffen wat er werkelijk gebeurde, ineens vrij thuis zat. Al wist ik het al maanden van tevoren, toch werkte ik me drie keer in de rondte toen de laatste werkdagen van april in zicht kwamen. Deze nennie heeft geen glazen bol nodig om dat soort dingen te voorspellen, maar in het voorkomen van de deadlinestress heb ik nog het een en ander te leren. En naast het (niet) afmaken van opdrachten, heb je ook nog tijd nodig om afscheid te nemen van alle collega’s. Dat kost aardig wat uurtjes (als je het ongeveer vier keer viert ;@). Tja, als je afscheid neemt, moet je het goed doen. Zeker als je om een leuke reden weggaat!

De echte paniek schoot pas toe, toen ik een dag rust voor mezelf had ingepland. Even helemaal niks doen, geen werk, geen voorbereidingen, helemaal niets…..Ik werd er helemaal akelig van. Het helpt niet echt als je gelijk het klokje rond slaapt en dan van ellende op de bank naar tv kijkt, terwijl je hersens 10 miljoen toeren per minuut maken om te ‘ grijpen’ wat je nog allemaal moet doen. De rust keerde pas terug toen ik twee voornemens had genomen: 1) elke dag netjes om half tien mijn nestje uitkomen en 2) een lijstje met still-to-do maken. Mijn eerste voornemen hou ik keurig vol. Voor lijstjes ben ik echter niet in de wieg gelegd, dus die is er nooit gekomen. Toch was ik in mijn eerste vrije week wonderbaarlijk vruchtvol bezig met het onderhouden van leuke contacten met Alaskanen en het kopen van hele handige spulletjes voor mijn reis. Dan moet ik natuurlijk nog even oefenen met mijn toekomstige motor gear, dus mijn vierdaagse door Luxemburg leek net met voorbedachten rade te zijn georganiseerd. Het bracht me gelijk in de stemming om vrolijk verder te gaan met mijn afscheidstournee, waardoor ik het gewoon veels te druk heb om daadwerkelijk dozen in te pakken voor mijn verhuizing. En die is al over twee weekjes…….Help, dit gaat ‘m niet worden…….